προδομόνδε

Α

επίρρ. προς τον πρόδομο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < αιτ. πρόδομον τού πρόδομος + επιρρμ. κατάλ. -δε (πρβλ. νομόν-δε, πολεμόν-δε)].